Geçen sene yazmışım, baktım ki değişen bir şey yok, bir daha hatırlatayım dedim.
“Bundan neredeyse 1000 yıl önce Anadolu’ya Malazgirt savaşıyla merhaba dememizi, büyük törenlerle kutladık.
Kutlayalım elbet.
Kurtuluş savaşı ve cumhuriyetin kurulması öncesinde kazanılan zaferleri ve yapılan tüm fetihleri de kutlayalım.
Sonuçta, Türkiye Cumhuriyeti, kendisinden önce kurulan 16 Türk devletinin sonuncusu Osmanlı İmparatorluğu’nun, devam eden devleti statüsündedir. Dolayısıyla, Cumhuriyet tarihimizin bazı dönemlerinde yaşandığı iddia edilen Türk Tarihi’nin Cumhuriyet öncesini yok sayma, görmezden gelme veya önemsememe saçmalığından kurtulmamız ve geçmişe sahip çıkmamız doğru bir yaklaşımdır.
Öte yandan, Cumhuriyet tarihinde yaşadığımız zaferler ve milli bayramlar, geçmişe nazaran çok daha özel ve önemlidir, yakın tarihimizdir, şu anki devletimizin kuruluşu ve kurtuluşu ile ilgilidir ve coşkuyla kutlanmayı, hem de fazlasıyla, hak eden günlerdir.
Dolayısıyla; Malazgirt savaşının, İstanbul’un fethinin büyük törenlerle kutlanması ne kadar doğruysa, 19 Mayıs-30 Ağustos gibi cumhuriyet dönemi milli bayramlarımızın kutlanmasının çeşitli bahanelerle kısıtlanması, o kadar yanlıştır.
Birinde tedbir alınıyorsa, öbüründe de alınabilir, alınmalıdır.
Fuzzy mantıkta nasıl sadece siyah ya da beyaz yoksa, biri ötekini reddetmezse, kavramlar içiçe geçmiş, belirsizlik ve bulanıklık varsa; tarih okuma ve kutlamalarında da tek taraflılık, ötekileştirme ve diğerini reddetme olmaz.
Alparslan da, Fatih de, Kanuni de bizim değerimizdir. Mustafa Kemal Atatürk’ün ise bu milletin ekseriyetinin gönlünde, öncekilerden çok daha fazla özel ve güzel bir değeri, önemi ve yeri vardır. Onun yaptıklarını yok saymanın, küçümsemenin, değersizmiş, yanlışmış gibi göstermenin ve milli bayramların çeşitli bahanelerle kutlanamamasının hiç kimseye hiç bir faydası olmaz.
Zaferleri kutlayanlar, o zaferleri kazananlarla kendilerini aynı safta ve mantalitede görenlerdir; bahane üretenler değil.”
